ای خدای مهربان من دوباره توبه  میکنم

دوباره توبه میکنم ولی نه از گناه خویش ،بلكه ازنیایشم ، عبادتم ،ازدعای خویش....
و توبه میكنم من از نماز خویش ای خدا....از آن نماز خسته ام كه دل به صد هوا دوید و در حضور مهربان تو،ناز صد نگار را كشید و عشق را ندید....
ازآ ن نماز ای خدا توبه میكنم....
از آن قنوت هم خدای مهربان ، كه كردم از تمام آسمان لطف تو طلب ،سكه ای و مركبی و خانه ای برای خویش .....و بود در كنار من كسیكه خسته و گرسنه بود و هم غریب ، هیچ یاد ازو نكرد این دلم . . .
خدا از آن قنوت توبه میكنم....
از آن ركوع از آن سجود از آن دو چشم پر ز خواب از آن نماز بی صواب ،از آن دعای حبس گشته در حباب زندگی ، نه بندگی . . . .
ای خدا ، من از نماز خویش توبه میكنم....خدای من ، خدای مهربان من ، و توبه میكنم از آن گرسنگی و تشنگی ز روزه ام ،نبود آنچه خواستی ، نبود در سزای تو و یا نبود لحظه لحظه اش برای تو....
در آن بهارعشق و بارش بهانه های بخششت به روی شاخ و برگهای خاك خورده ی دلم ،فقط قرار بود كه خویش را به زیر بارشش سپارم و دگر تو كار خود كنی ، ولی به زیر سقف دلسپرده های این جهان پست و خسته ، جستم وچه زود جمع كردم از چهار سوی ، خویش را مباد تا كه قطره ای مرا تر از لطافت بهشت بی ریای عاشقان كند...
مرا ببخش ای خدا كه باز توبه میكنم ،ولی خدای مهربان ، فقط همین دو قطره اشك را ز من پذیر ، كه هست این دو قطره اشك هستی ام ، نیایشم ، بهانه ای برای بخششم ،هدیه ای برای پیشگاه تو نبود جز همین دو قطره اشك سرد جاری از دو گونه ام.....
مرا ببخش ای خدا از این دو قطره اشك نیز توبه میكنم.....